Miasto Česká Skalice położone jest w południowej części rejonu „kłodzkiego pogranicza” - w turystycznym regionie Wschodnich Czech, w województwie karlovohradeckim, powiecie nachodskim, w pobliżu granicy z Polską.

Do granicznego przejścia drogowego Náchod-Bĕloves jest stąd 12 km. Česká Skalice, oprócz Náchodu graniczy z miastami Červený Kostelec, Nové Mĕsto nad Metují i Jaromĕř. Leży na wysokości 284 m n.p.m. Przez miasto przepływa rzeka Úpa, mająca źródła w Karkonoszach – w Jaromierzu uchodząca do Łaby. Česká Skalice liczy 5500 mieszkańców. W letnim sezonie turystycznym liczba zamieszkujących miasto podwaja się. Całkowita powierzchnia miejscowości z dzielnicami wynosi 1735 ha.

W bezpośredniej bliskości Českiej Skalicy leży zbiornik Rozkoš nazywany „wschodnioczeskim morzem”. Powierzchnia tego sztucznego jeziora wynosi 1100 ha, głębokość sięga 10 m. Wybudowany w latach 1966-1972 zbiornik, służy regulacji poziomu wody w rzece Úpie, jest jednocześnie świetnym miejscem do letniej rekreacji – rajem dla miłośników sportów wodnych i wędkarzy. Znakomite warunki odpoczynku i rekreacji stwarza nowoczesny Autokemping Rozkoš.

Pierwsza pisana wzmianka o Skalice pochodzi z roku 1238, kiedy należała do panów z Duby. Zajmowała obszar pomiędzy dwoma średniowiecznymi twierdzami, powstałymi nad rzeką Úpą. Wielka Skalica znajdowała się na lewym brzegu Úpy, niedaleko wlotu do Doliny Babuni i ochraniała Úpską Drogę. Twierdza Skalicka, nazywana tez Mała Skalica, znajdowała się na skalnej skarpie, ciągnącej się wzdłuż brodu i strzegła Drogi Kłodzkiej. O tej drodze handlowej wzmiankuje „Kronika Kosmy” z roku 1068. Znalezione rzymskie monety z lat 41 aż do 185 naszego wieku, wskazują, że po tamtych terenach kupcy podróżowali już w bardzo odległych czasach.

Skalica nabrała znaczenia w czasie wojen husyckich. W roku 1424 Jan Žižka z Trocnova w bitwie pod Skalicą pokonał wojska katolickich możnowładców.. W roku 1441 miasto zaludnili Ślązacy. Pierwotnie osada - w roku 1545 stała się miasteczkiem, a w trzydzieści lata później Hedvika Smiřická ze Smiřic nadała jej prawa miejskie. W tym czasie Skalica i Mała Skalica należała do dóbr nachodzkich. Pojawiła się jej nowa nazwa: „Skalice Česká nad Upą.” Po bitwie pod Białą Górą miastem zawładnęli Trčkowie z Lipy, a po nich Octvio Piccolomini. Skalica była kilkakrotnie zniszczona przez pożary. W roku 1639 miasto podpalili Szwedzi, a cała stara część miasta spłonęła w 1696 roku. Podczas ostatniego wielkiego pożaru w 1846 r. spłonęły 43 domy i 6 stodół.
W kulturalnej świadomości czeskiego narodu nazwa „Česká Skalice” wiąże się z narodowym odrodzeniem. W zajeździe Steidlera „U Bileho lva” odbywały się od roku 1873 „Jiřinkové slavnosti” (Uroczystości Dalii - święto dalii). Królową pierwszego „jirzinkovego balu” (Balu Kwiata Dalii) została 17-letnia Barunka Panklová-Nemcova. Po odwiedzeniu Skalicy Bedřich Smetana skomponował znaną „jirzinkową polkę”, a sala zajazdu Steidlera (obecnie muzeum Bożeny Nemcovej) była nazywana „Jirzinkovą”.